• Ludwig van Beethoven : Trio Nr. 4 in Si mol groot Op. 11 ‘Gassenhauer’

• Robert Schumann : Fantasiestücke Op. 73 voor cello en piano

• Francis Poulenc : Trio voor hobo, fagot (cello) en piano

• Astor Piazzolla : Tanti anni prima, Oblivion, Libertango

​

Luk Callens (hobo), Luc Tooten (cello) en Maiko Inoué (piano) maken een reis door de muziekgeschiedenis vanaf Beethoven aan de hand van enkele topwerken uit de muziekliteratuur.

 

Beethoven schreef zijn trio Op. 11 in 1797, en het is meteen duidelijk hoe hij brak met zijn classicistische tijdgenoten. Ook al gaat het slechts over opusnummer 11 is Beethovens unieke stijl die later de muziekgeschiedenis zal veranderen reeds duidelijk voelbaar. De bijnaam ‘Gassenhauer’ (Duits voor een bekend wijsje dat in de straat „Gasse” door iedereen kan meegezongen worden) komt van het thema in het derde deel uit een opera die destijds in Wenen heel populair was. Het trio werd oorspronkelijk, naast de vaste instrumenten cello en piano, voor klarinet of viool geschreven, maar wordt ook gespeeld op hobo. Dit is de meer zeldzame versie die we hier te horen krijgen.

 

Met Schumanns Fantasiestücke op. 73 zijn we midden in de romantiek beland. Schumann schreef dit werk in één van zijn gelukkigste periodes, in 1849, en dit is duidelijk hoorbaar. Hoewel plotse ‘mood swings’ typisch zijn voor Schumanns muziek en ook hier niet ontbreken, spatten de geluksvonken er zeker naar het einde toe vanaf. Ook Schumann schreef dit werk oorspronkelijk met de klarinet in gedachten maar gaf het meteen ook uit voor viool en cello. Vandaag de dag zijn Schumanns Fantasiestücke één van de meest gespeelde werken voor cello en piano en maken ze deel uit van het standaard repertoire voor deze instrumenten.

 

Poulenc schreef zijn sonate voor hobo, fagot en piano in 1926 en transporteert ons meteen naar een hele andere wereld : het Parijs van de jaren 20 waar Hemingway, Picasso en Chagall zich ophielden, en waar de sprankelende unieke stijl van Poulenc perfect in past. Dit keer is de hobo het oorspronkelijke melodie-instrument en wordt de fagotpartij vertolkt door de cello. Een leuk weetje is dat Poulenc na twee jaar werken aan dit stuk op retraite ging in Cannes, om zich te isoleren van zijn omgeving en het stuk eindelijk te kunnen afwerken. Hier ontmoette hij Igor Stravinsky die hem 'enkele goede adviezen’ en inspiratie gaf, en hem zo hielp bij de finale versie van zijn nieuw stuk.

 

Het concert eindigt met enkele werken van de bekende Argentijnse tango-componist Astor Piazzolla. Ook Piazzolla belandde in Parijs, waar hij studeerde bij de legendarische componiste en docente Nadia Boulanger. Na het links laten liggen van de tango en zich volledig concentreren op klassieke muziek, was het Boulanger die hem aanspoorde de tango terug op te nemen en hier zijn eigen pad mee op te gaan. Na dit advies liet Piazzolla het schrijven van neoklassieke kamermuziek links liggen en richtte hij zijn eigen tango-ensembles op, wat uiteindelijk leidde tot zijn ’nuevo tango’-stijl. Vandaag staat Piazzolla bekend als de bekendste moderne tango-componist.